U indijskoj kulturi, kao i u drugim kulturama starog veka, čuvanje i prenošenje duhovnih sadržaja počivalo je, pre svega, na usmenoj tradiciji. Indijska tradicija poznaje zbirke tekstova, ili epova, koji po obimu daleko nadmašuju srodne tekstove u zapadnim kulturama. Inače, proces uvećanja polaznog teksta bio je poznat u indijskoj kulturi, kako u hinduističkoj, tako i budističkoj tradiciji.
U hinduizmu, najpoznatiji primer je ep Mahabharata, koji je vekovima proširivan, pa je to najveći indijski i najveći svetski ep (oko sedam puta veći od Ilijade i Odiseje, uzetih zajedno). Epska radnja i zaplet predstavljaju samo deo teksta, u kome ima velikih delova drugačijeg karaktera – neki su mitska objašnjenja pojedinih tema (kao što je nastanak sveta, poreklo smrti itd.), a drugi su filozofska objašnjenja, ili alegorije o ljudskoj sudbini, treći su verski sadržaji, a četvrti lirske epizode. Drugi, kraći ep je, Ramajana.
Pored toga, osvrnućemo se na Petoknjižje (Panćatantru), zatim na veliku zbirku Okean priča, ezoteričnu zbirku Dvadeset pet priča o vetali, kao i satirično-humorističku zbirku, Sedamdeset papagajevih priča.
Biblioteka grada Beograda
Likovno odeljenje (sala na vrhu) — 19. marta u 18 sati
Predavanje sa projekcijom: Dušan Pajin
