Usamljenost je postala bolest modernog doba, usud modernog čoveka upućenog na prividnu zavodljivost brojnih sredstava komunikacije, koja su zamenila živ govor, druženje i razgovor licem u lice. Paradoksalno, usamljenost je više prisutna u prenaseljenim gradovima, nego u malim mestima, jer je u urbanim i užurbanim sredinama lakše upasti u zamku otuđenosti, kako od ljudi, tako i od prirode. Statistički podaci dokazuju da su delikvencija i broj samoubistava, uzrokovani usamljenošću, veći u velikim gradovima gde ljudi, umesto u druga lica, više gledaju u vrhove svojih cipela, pazeći da im niko i ništa ne ukrade dragoceno vreme i odvuče im pažnju od izvršenja obaveza.
Izolovanost kao kazna
Usamljenost proizilazi iz nemogućnosti da zadovoljimo potrebe za socijalizacijom, za prihvatanjem, ljubavlju, intimnošću. Ljude u usamljenost uvode sumnje u sopstvene vrednosti, neprilagođenost, strahovi, strepnje, izolovanost, gubitnički duh. Ona proizvodi hroničnu emocionalnu bol i ima uticaj na celokupno funkcionisanje osobe. Ako je hronična i dugo traje, može ozbiljno da umanji kvalitet života. Usamljenost je veoma neprijatna i ima negativne efekte kako na psihičko tako i na fizičko stanje ljudi. Izaziva lučenje hormona stresa, što dovodi do različitih poremećaja, kao sto su srčana oboljenja, visok krvni pritisak, narušen sistem za cirkulaciju. Usamljenost dovodi do depresije, alkoholizma, lošeg kvaliteta sna, rušenja optimizma, suženja životne perspektive. Ume da bude posebno bolna u prazničnim danima, kada je izražena potreba za zajedništvom. Ljudi koji su usamljeni imaju pesimističan odnos prema svetu, uvereni su da se drugima ne može verovati, imaju strah od odbacivanja. Grade strategiju za izbegavanje novih povređivanja, prave zid od drugih ljudi, i distanciraju se od realnosti. Pate zbog izolovanosti, ali opravdavaju svoja odricanja iz straha da će im kontakti sa ljudima iznova narušiti samopoštovanje.
Samoća kao izbor
Potreba ljudi da budu u zajednici, da u okviru iste ostvaruju kontakte je prirodna, međutim, povremeno se javljaju i potrebe za povlačenjem u samoću, ali onu koja ne budi osećaj izolovanosti. Željena i planirana samoća je prijatno stanje, ume da bude aktivna, plodna, konstruktivna. Introvertni ljudi se povlače u samoću kako bi se preispitali, povratili potrošenu energiju, kako bi oslušnuli svoje unutrašnje glasove. Samoća nije isto što i usamljenost, ona je stanje koje se bira, a ne ono koje se nameće.
Prevladavanje usamljenosti
Šta pojedinac, suočen sa ravnodušnošću okoline, ophrvan nesigurnošću i lošim iskustvima može da učini kako bi prevladao usamljenost? Potrebno je osvestiti prazninu, raskrinkati uzroke zbog kojih je nastala. Važno je prepoznati prepreke koje stoje na putu ostvarenja socijalizacije i odreći se izgovora, od kojih je najjeftiniji onaj da nemamo vremena za druženje. Iza toga se obično krije strah od izlaženja iz zone komfora, koja nudi lažnu udobnost bega od stvarnosti. Kao i za sve drugo, i za prevladavanje usamljenosti je potrebno uložiti napor, preuzeti inicijativu, promeniti stavove, kao i sistem vrednosti. Poželjno je istražiti mogućnosti upoznavanja novih ljudi, obnoviti kontakte sa nekadašnjim prijateljima, ići na društvene skupove, pojačati svaki vid aktivnosti. Bitno je da se napusti zona bezbednosti, da se iskusi sigurnost u komunikaciji, da se otkriju istomišljenici. Nabavka kućnog ljubimca je uvek dobar izbor za društvo, imajući u vidu da to dovodi do upoznavanja novog kruga ljudi, ljubitelja životinja.
